Widzisz przed sobą ogromny las. Chociaż drzewa, które dostrzegasz, nie są najwyższymi jakie istnieją, masz pewność, że jeśli wejdziesz głębiej, natrafisz w końcu na naprawdę ogromne okazy. Puszcza rozciąga się po horyzont, kryjąc wiele tajemnic. Patrzysz na przeróżne motyle latające w powietrzu, wyglądające jakby zapraszały cię do podejścia bliżej. Obserwujesz je z fascynacją, zapominając o dziwnych właściwościach lasu. Przechodząc obok drzew rosnących na skraju, czujesz na sobie wzrok ptaków, będących mieszkańcami okolicznych gałęzi. Przypominają ci się historie o tym miejscu, jakoby starożytny krąg druidów miał tu swą siedzibę i miejsca kultu. Wyraźnie pamiętasz jak jakiś oszalały wieśniak wybiegłszy z lasu krzyczał, że zwierzęta służą druidom za szpiegów i ochronę. Odganiasz od siebie tę myśl. Przecież nie jesteś tu żeby sprawiać kłopoty. Im dalej wchodzisz tym szybciej zaczynają zanikać polany. Rzadko rosnące drzewa zamieniają się w zbitą warstwę pni, która nie pozwala dalej przejść. Przez liście przedziera się coraz mniej światła, jednak nie zapalasz pochodni. Drzewa wyglądają jakby specjalnie kierowały cię w jakieś miejsce, choć nie dostrzegasz, aby jakiekolwiek się poruszyło. Poszycie jest już tak gęste, że z trudem dajesz radę cicho się poruszać, a bezszelestne chodzenie graniczy z cudem. Wreszcie drzewa się rozstępują, ukazując znacznych rozmiarów polanę, skąpaną w bladych promieniach słońca. Drzewa osiągają tu nawet 50 metrów wysokości, a w centrum dostrzegasz wielki, kamienny krąg. Dziewięć ośmiometrowych skał ustawionych wokół kamiennego bloku na kształt ołtarza, tworzą razem mistyczną budowlę o średnicy parudziesięciu metrów. Każdy kamień pokryty jest dziwnymi runami, których nie jesteś w stanie zidentyfikować. Mijając krąg, ruszasz dalej. Z każdą minutą drzewa stają się większe i bardziej złowrogie. Gdyby nie latające ogniki, nie dałoby się zauważyć własnego nosa. Z ksiąg spisanych przez sławnych druidów wiesz, że dalej znajduje się serce lasu, nad którym nikt nie panuje. Żaden śmiałek jeszcze tam nie dotarł. A przynajmniej żaden nie powrócił. Teraz należy zawrócić. Przecież nie pójdziesz w nieznane. A może jednak? Z zastanowienia wyrywa cię ptasi trel. Szybko orientujesz się, że nadal stoisz przed wejściem do lasu, gapiąc się na motyle. Nie trzeba było zapominać, że ta puszcza słynie z zauraczania wędrowców, zmuszając ich do wejścia i nie pozwalając wyjść. Postaw sobie pytanie: Czy odważysz się wejść?